Thuiskomen

Het is koud. Met grote stappen loop ik door de novemberwind, de plassen ontwijkend. Het is donker. De straatlantaarns weerspiegelen op het natte trottoir. Ik steek de sleutel in het slot en stap een warme huiskamer binnen. De deur gaat dicht en de kou wordt buitengesloten. Binnen brandt een knapperend haartvuurtje. Er is zachtgeel licht en ik ruik warme chocolademelk. Deze sensatie is een beetje te vergelijken met het bezoeken van een kerkdienst op zondagmorgen.

Wat komt er doordeweeks veel op je af. Werk; rekeningen betalen; nodig bij oma op bezoek; nieuwe schoenen nodig; iets afspreken voor de feestdagen; oh ja, nog sinterklaascadeautjes kopen. Allemaal kleine en een paar grote dingen die geregeld moeten worden. En als je dan zondagmorgen wakker wordt in een nieuwe week mag je beginnen met een kerkdienst. Al die drukke mensen komen bij elkaar. Ieder heeft zijn eigen leven en zijn eigen beslommeringen maar we mogen samenkomen. Er is muziek. We heffen onze harten naar boven. We mogen breder kijken. Samen God loven, samen bidden en samen luisteren. Zelfs al deel je de rest van de week niets met elkaar, dan nog deel je het begin. En dat schept een diepe band. Je staat op dezelfde basis.

Het is helemaal bijzonder om op een doordeweekse avond naar de kerk te gaan. Zoals vorige week op dankdag. Het voelt als een gestolen moment. Je bent bezig met alle dagelijkse besognes. Maar ’s avonds knijp je er even tussen uit om naar de kerk te gaan. Even samenkomen met de mensen die je normaalgesproken alleen op zondag ziet. Een extraatje. God loven en danken voor alles dat Hij gegeven heeft. Het plaatst de dag in een heel ander kader. Het is ineens een feestdag.