Het humeur van een tramchauffeur

Het is een regenachtige dag in het Haagse statenkwartier. Het is zo’n dag waarbij je je afvraagt wat je hier eigenlijk nog doet. Bij een tramhalte staat een groepje mensen te kleumen tot een tram met beslagen ruiten aan komt rijden. Zonder een woord stapt het handjevol mensen in om een plekje te zoeken. Ik ga op een bankje voorin zitten. Zodra de deuren dicht zijn en de tram gaat rijden, slaat de radio aan en schalt er vrolijke muziek door de tram. De chauffeur fluit vrolijk mee met de muziek. Hij kan niet helemaal wijs houden maar aan enthousiasme ontbreekt het hem niet.

Bij de volgende halte stapt er een Engelse zakenman in die met zichtbare moeite drie koffers naar binnen zeult. ‘Good to see you travel light’, grapt de chauffeur. De man lacht besmuikt en vraagt vervolgens of deze tram naar het station gaat. ‘Als u wilt dat ik daar naar toe ga, dan ga ik daar naar toe’, pareert de chauffeur die er duidelijk zin in heeft. De man lacht nu echt en zegt blij te zijn dat ze het eens zijn. Met een opgewekt gezicht sleept hij vervolgens al zijn koffers in mijn richting om naast me neer te ploffen.

Zo vervolgt de tram zijn weg door de natte straten van Den Haag. Door de beregende ruiten is slechts vaag een buitenwereld te onderscheiden. Maar de tramchauffeur vervolgt onvermoeid zijn weg. Hij lijkt bij elke halte enthousiaster te worden. Alsof hij zijn reizigers mee wil nemen uit hun gezapigheid naar de hoogte waar hij zich bevindt. Op een gegeven moment tjilpt hij vlot mee met Nena en Kim Wild ‘Gib mir die Hand, ich bau dir ein Schloss aus Sand’. Hij kan het tempo bewonderenswaardig goed volgen. Voor ik het weet schiet ik in de lach. De man naast mij kijkt even op.

Ik ben zo geboeid door de levensgeest van de chauffeur dat ik vergeet op het knopje te drukken. Bij de volgende halte moet ik langs de kofferbarrière inclusief eigenaar. Ik wacht geduldig tot de heer zijn drie koffers voor mij aan de kant heeft gezet, schenk hem een glimlach en zeg ‘thank you’. Hij heeft echt veel bij zich! Bij het uitstappen heb ik blijkbaar nog een lach op mijn gezicht. Een natgeregende passant die in wil stappen roept me toe: ‘Zo leuk is het allemaal niet hoor’. Het duurt even voordat ik door heb dat hij het tegen mij heeft. En dat allemaal door een goedgemutste tramchauffeur. ‘Wacht maar tot na de tramtherapie meneer, dan voelt u zich ook een stuk beter!’

Het regent nog steeds en mijn paraplu is van het soort dat betere tijden heeft gekend maar mijn dag kan niet meer stuk. Een goed humeur werkt aanstekelijk, ook al heb je niet direct contact met die persoon, ook al is de aansteker zich dit niet bewust. Een hoeraatje voor alle tramchauffeurs die met plezier en vol overgave hun tram besturen!