Voorbij het fulltime moederschap

Vanaf mijn fiets zie ik haar zitten op de bank van haar woonkamer: Een telefoon aan het linkeroor, een baby op haar rechterschouder. Verderop passeer ik een speeltuintje waar een moeder luidkeels haar peuter aanmoedigt: “Toe maar, glij maar!” Op het trottoir loopt een vrouw achter een tweelingbuggy. Kilometers heb ik gelopen met zo’n buggy. Grappig hoe deze mensen mij nu opvallen. Tien jaar heb ik mij beziggehouden met de zorg voor kleine kinderen.

Tien jaar had ik het voorrecht om in een besloten wereld te leven. Al die kleine, zich eindeloos herhalende taakjes; ze waren genezend. Hapjes geven, kwijlmondjes schoonvegen, naar de winkel of naar de speeltuin. Ik kwam er tot mezelf en merkte dat dit werk meer bij me paste dan ik ooit gedacht had. Aan deze jaren ging een periode van tien jaar vooraf waarin ik mijn wereld juist vergrootte, nieuwe mensen leerde kennen, nieuwe plaatsen bezocht en op mijn manier avonturen beleefde. Een tijd die resulteerde in een flinke burn-out. 

Ik beschouw het als genade dat ik deze tijd met onze kinderen mocht doorbrengen en me kon focussen op ons gezinsleven. Ging het altijd goed? Nee, ik kwam mezelf vaak genoeg tegen. Soms wilde ik gewoon even rust. Mezelf even terugtrekken om op te laden maar dat kon niet altijd op de momenten dat ik wilde. Het ging niet om mij. En dat gaf gek genoeg ruimte. Ik hoefde niet aan mijn ontplooiing te denken. Desondanks of misschien juist daardoor leer je dan toch weer een heleboel. Zo heb ik dat in elk geval ervaren. Soms denk ik dat ik in die jaren een compleet ander persoon ben geworden, al is dat denk ik niet mogelijk.

En nu? Nu voelt het alsof mijn functieomschrijving gehalveerd is en ik zelf mag bepalen hoe ik de overige uren in ga vullen. En als ik dan een moeder op de fiets hoor kletsen met haar baby, vervult dat me dat met een mix van weemoed (die tijd is voorbij), dankbaarheid voor wat er was maar paradoxaal genoeg ook met opluchting (die tijd is voorbij).  Ik zie ernaar uit om mijn wereld weer te vergroten. Tegelijk is het ook een pas op de plaats: Waar sta ik na al die jaren? Dat maakt bloggen lastig; Ik kan pas blogjes schrijven nadat ik indrukken een plaats gegeven heb. Al met al overheerst een gevoel van verwachting en vertrouwen op leiding van boven.